Bram Bakker doet voor Run2Day Magazine mee aan de meest bijzondere wedstrijden van het land. Dit keer springt hij over sloten, klimt hij over wandjes en schuift hij op zijn buik door de modder tijdens Mud Masters.
De meeste mannen van vijftig hebben weinig redenen om af te reizen naar Biddinghuizen. Een bezoek met hun kinderen aan het populaire attractiepark Walibi aan de rand van de Flevopolder is de meest waarschijnlijke oorzaak om er te belanden. Voor de andere grote trekpleister, het jaarlijkse Lowlands-festival ben je als man van middelbare leeftijd eigenlijk per definitie te oud. Hoe dan ook: Biddinghuizen staat voor plezier voor jongeren. En waar het dat plezier betreft is het dus ook een uitstekende locatie voor de Mud Masters, een relatief nieuw fenomeen in hardloopland. Steeds vaker en steeds meer sportieve evenementen draaien niet om prestaties, maar om beleving. Niet hoe snel, maar hoe leuk is voor steeds meer mensen het devies. En dus reisde uw senior verslaggever vol verwachting af naar het terrein bij het Walibi-park, waar eind september de Mud Masters werden georganiseerd. Een tweedaags evenement met ruim tienduizend deelnemers. Supporters niet meegerekend, want ook die waren er in grote getale.
Direct bij aankomst merk je het verschil met een traditionele hardloopwedstrijd. De aankleding, de muziek en ook de mensen die zich in de richting van het startterrein bewe- gen zijn duidelijk anders. Het is allemaal wat flitsender en modieuzer, ongetwijfeld ook omdat de gemiddelde leeftijd een stuk lager is dan bij bijvoorbeeld de Dam-tot-Damloop. Ik zie veel clubjes en ook veel jonge vrouwen. Bij sommige deelnemers krijg ik de indruk dat ze rechtstreeks uit de sportschool komen, zo gespierd zien ze eruit. Ze zijn vrolijk en bewegen losjes mee op de stevige muziek die de sfeer er goed inhoudt.
Er wordt gestart in overzichtelijke groepen met enkele honderden deelnemers, die niet echt staan te dringen voor de startstreep. Dat hoeft ook niet, want er is geen tijdsregistratie. Je kunt op de startklok zien hoe laat het is, en als je er aan denkt hetzelfde te doen direct na de finish, heb je een idee hoe lang je er over hebt gedaan. Maar interesse in hun tijd hebben de meeste deelnemers niet. En het zegt natuurlijk ook weinig, omdat parcours en omstandigheden altijd verschillen. Wat is een pr op zo’n discipline dan waard? Een ander belangrijk verschil is de noodzaak om samen te werken met andere deelnemers. Sommige hindernissen in het parcours zijn niet te nemen zonder hulp van een mededeelnemer.
HET IS EEN VREEMD GEVOEL DAT IK, ALS VOORMALIG DIENSTWEIGERAAR, DEELNEEM AAN EEN MILITAIRE HINDERNISBAAN
Dwars door een sloot
Mijn startgroep heet ‘Hotel’ en wordt voor een flink deel bevolkt door militairen en/of veteranen. Het is een vreemd gevoel dat ik, als voormalig dienstweigeraar, ga deelnemen aan een soort militaire hindernisbaan. Ik heb mijn hele leven nog nooit op mijn buik door de modder hoeven schuiven. En dat gaat nu wel gebeuren, wordt me van diverse kanten verzekerd. Direct na het startschot vertrekken de deelnemers in een heel rustig tempo. Er doemen direct wat strobalen op waar we overheen moeten springen. Niet echt moeilijk, het lijkt vooral op een veldloop, dit eerste stuk. Maar dan naderen we een rietkraag, die mij een angstig voorgevoel bezorgt, dat ook direct wordt bevestigd: we moeten dwars door een sloot, die niet alleen vies is, maar ook ijskoud. En het is nog diep ook, het water komt ruim boven mijn middel uit. Het goede nieuws is wel dat je vuurdoop hiermee achter de rug is. Bang om vies te worden hoef je niet meer te zijn, je bent het al. Na een flink stuk ploeteren mogen we weer uit de sloot klimmen en gaan we verder naar het eerste stuk buikschuiven. Waarna er al snel weer stukken ‘sloot in, sloot uit’ volgen. Niet geheel zonder risico op blessures, want de walkanten zijn spekglad, waardoor je er hard op uit kunt glijden.
Het deelnemersveld ligt al enorm uit elkaar en door de beperkte omvang van de startgroep heb je alle ruimte om je weg over het parcours te zoeken. Al na een kilometer of drie halen we de laatste deelnemers van de vorige startgroep in. Sommige lopen dood- gemoedereerd en gezellig keuvelend over de bospaden, anderen dribbelen nog wel, maar zijn al heel erg vermoeid.
DE PADEN WAAROVER WE LOPEN ZIJN PRACHTIG, VEEL MOOIER DAN JE VERWACHT ALS JE AAN EEN POLDER DENKT
Er zijn sowieso niet veel mensen die echt stevig doorrennen tussen de hindernissen. Het grootste verschil tussen mij en de andere deelnemers lijkt dat ik ren, en af en toe een hindernis moet nemen, terwijl zij van hindernis naar hindernis gaan en de stukken daartussen als een soort intermezzo beschouwen. En hoewel mijn hardlooptempo ruim boven het gemiddelde ligt, merk ik wel dat ik op de hindernissen niet echt handig en snel ben. Maar ik doe dan ook niet aan bootcamp of crossfit, zoals op veel shirtjes om mij heen is te lezen.
Finishfeest
De paden waarover we lopen zijn prachtig, veel mooier dan je verwacht als je aan een polder denkt. Sommige hindernissen passen perfect in het parcours, andere zijn iets te kunst- matig neergezet. Ik merk dat het me per hindernis zwaarder valt, terwijl het rennen tussendoor prima gaat.
Tegen het einde van het traject zijn de lastigste hindernissen. Vooral een serie spekgladde bulten, die worden geschei- den door een soort slootjes waar je doorheen moet zijn erg pittig. En vlak voor de finish moet je tegen een steile wand aan sprinten en je armen omhoog strekken, in de hoop dat iemand die daar bovenop ligt je handen grijpt en je naar boven trekt.
Met een eindsprintje door een soort hangende schrikdraden bereiken we de finish, waar koud bier wordt getapt voor iedere deelnemer die het er op heeft zitten. Achter de finish is het feest: er zitten honderden mensen, er wordt swingende muziek gedraaid en zelfs gedanst. Veel deelnemers gaan nog even onder een koude douche staan alvorens ze zich in het feestgewoel storten. Sommigen beginnen gelijk te dansen. Ik besluit dat ik hier toch echt te oud voor ben en vertrek in de richting van mijn auto. Ik hoor de feestmuziek nog heel lang achter me. Een bijzondere ervaring rijker, maar niet geheel overtuigd dat ik hier mijn nieuwe hobby van wil maken, rijd ik naar huis. Maar ik kan iedereen aanraden het eens te proberen om je eigen oordeel te vormen. Op 8 en 9 maart 2014 is de volgende Mud Masters, dit keer in de Haarlemmermeer.
