Elk kwartaal gaat Bram Bakker op zoek naar de mooiste race. Deze keer liep hij de eerste editie van de Groene van Amsterdam. Een unieke marathon door het groene hart van Amsterdam georganiseerd en gefinancierd door bewoners, vrijwilligers en hardlopers.

De marathons in Nederland worden steeds schaarser. De grote wed- strijden in Rotterdam en Amsterdam blijven maar groeien. In Eindhoven, Enschede en Leiden zijn ook serieuze mara- thons, maar het aantal kleinere marathons lijkt
af te nemen. Ooit was er de bekende Westland marathon en kon er bij de prachtige wedstrijd in Schoorl (die nog wel bestaat) ook voor de meest klassieke afstand worden gekozen. Ik liep midden jaren tachtig zelfs marathons in Helmond en Den Bosch, die weinig hardlopers van nu zich zullen herinneren. Om dan met een geheel nieuwe marathonwedstrijd te komen, en ook nog eens in Amsterdam, getuigt van lef. Dat hadden de initiatiefnemers van de Groene van Amsterdam zeker, toen ze de eerste en enige crowdfunding marathon van Nederland in het leven riepen. In Amsterdam-West nog wel, een wijk die meestal slechts het nieuws haalt vanwege problemen. Alleen al de moedige pogingen om dit beladen stadsdeel eens positief in het nieuws te brengen verdient lof. En dan is hardlopen een prachtig middel om eens te laten zien dat Amsterdam- West gewoon een leuke buurt is, met prettige woonwijken en lekker veel groen. Dat er bij het evenement ook een boerenmarkt werd georganiseerd waar de lokale bevolking vooral zelfgemaakte producten aan de man kon brengen, was een prachtige vondst, die op veel sympathie kon rekenen. Alles speelde zich af in het prettige park aan de Sloterplas, vlak naast het bekende zwembad, een uitstekende locatie.

Lopen als een wielrenner

Wat kan er dan fout gaan, zal je denken? Inderdaad: het weer kan tegen zitten. En dat deed het niet zo’n beetje ook, terwijl we toch al een heel eind in mei zaten. Ik had wel eens eerder met matig weer een marathon gelopen, maar dat was dan tenminste nog in de herfst, zodat er enige logica in zat. Kan gebeuren, denk je dan. Maar wat zich op deze zondag in mei afspeelde was in schril contrast met het mooie weer van de maanden daarvoor: er was sprake van een pittige herfststorm, met forse windstoten en onophoudelijke regen. De ongeveer honderd deelnemers die op de marathon van start gingen waren al nat bij het startschot, en vervolgens zijn ze nooit meer droog geworden. Op zo’n moment wreekt zich het geringe aantal deelnemers ook: je moet eigenlijk in een groepje gaan lopen om niet doorlopend blootgesteld te worden aan alle wind en regen. Lopen als een wielrenner, als het ware. Maar daar schuilt ook een risico in: als je vroeg in de marathon een beetje gaat forceren om in een groepje te blijven, betaal je dat na kilometer dertig met heel veel rente (lees: extra tijd en veel meer spierpijn achteraf ) terug.

Blz49_1

Spot drijven

Tijdens De Groene van Amsterdam speelde zich een interessant experiment af van één van de deelnemers: ademhalingsexpert en auteur Koen de Jong ging acht jaar na zijn debuut zijn tweede marathon lopen, zonder ooit meer dan 14 kilometer aan een stuk te hebben getraind. Dat is spotten met de traditionele opvatting dat je duurlopen van drie uur of 35 kilometer nodig hebt als je gedegen voorbereid aan de start van een marathon wilt staan. Koen, die op hoog wedstrijdniveau fietste in zijn jonge jaren, had ook nog de ambitie om met een eindtijd van ongeveer 3.20 te finishen. Dat kan als een goede en ervaren duursporter als hij zich gedegen voorbereidt, maar dit leek de meeste mensen die er over hoorden een niet-realistisch doel. En onder hen was een aantal echte kenners. Mede vanwege het weer praatte ik op Koen in om eerst maar eens zo lang mogelijk rond vijf minuten per kilometer te lopen, alvorens ergens aan het einde wellicht nog iets te versnellen. Met dit weer 3.30 lopen zou al een hele prestatie zijn.

Blz49_2

Verkeerde afslag

We begonnen met een klassiek Amsterdams hardlooprondje om de Sloterplas, en passeerden na een kilometer of zes de finish, waar het op dat moment lekker druk was, vanwege de tien kilometer die op het punt van beginnen stond. Hoeveel mensen vanwege het hondenweer waren thuisgebleven, weet ik niet, maar er waren nog steeds lekker veel deelnemers. Gelukkig maar voor de geplaagde organisatoren. Er ontstond geleidelijk een groepje van zeven lopers, waarmee we door het uitgestrekte Nieuw-West liepen. Onophoudelijke regen, en steeds maar tegen- wind, leek het. In de verte voor ons ontwaarden we enkel eenlingen, en als we omkeken zagen we ook geen andere groepjes. Er werd gebabbeld over van alles en nog wat, iets wat altijd helpt om de eerste uren van een marathon een beetje relaxed door te komen. Langs de route heel veel vriendelijke vrijwilligers, die nog veel meer te lijden hadden onder het herfstweer dan wij. We passeerden biologische boerderijen, de recht- bankbunker en prachtige huizen, om maar eens een willekeurige opsomming te geven, maar heel weinig mensen. Ergens in de buurt van kilometer achttien liepen we zelfs verkeerd, omdat er op een T-splitsing geen vrijwilliger stond, en ook geen routeaanduiding te zien was (terwijl ook de borden met pijlen overal juist heel goed zichtbaar waren). Een eenzame hondenbezitter attendeerde ons op de vergissing, en we maakte rechtsomkeert. Het hek met daarop de pijl met de goede richting bleek omgewaaid, zagen we nu.

Blz50

Op de vlucht

Via Halfweg kwamen we op een schitterend fietspad langs de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder. Kilometerslang volgden we dit, ploegend door regen en wind, maar genietend van schitterende Hollandse vergezichten. Pas bij de brug naar Badhoevedorp, bij het oude dorp Sloten, doken we de bebouwing weer in. Het groepje was ondertussen geheel uiteen geslagen. Ik had een goede dag, en verbaasde me over Koen, die maar moeiteloos mee bleef doen. We kregen de wind nu vaak in de rug, en ons tempo ging geleidelijk omhoog. Na een rondje door het recreatiegebied bij het Nieuwe Meer mochten we terug richting finish. Pas bij kilometer 41 kreeg Koen het een klein beetje zwaar. We finishten in 3.26, dankzij een flink snellere tweede helft. Het was veel te rustig in het Sloterpark, iedereen was gevlucht voor die ellendige regen. En toch: een prachtige wedstrijd, die hopelijk nog lang georganiseerd wordt, maar dan onder veel betere weerscondities.

Blz51_01 Blz51_02

Leave a comment