Lekker lang rennen langs metersdiepe afgronden, op ongeplaveide paden en over natuurlijke obstakels. Drie trailrunners van heel verschillende niveaus vertellen over hun ervaringen tijdens de Hochkönigman in het Oostenrijkse Maria Alm.
Annemerel de Jongh (27) ‘Het was tijdens de wintersport in Oostenrijk dat mij werd gevraagd of ik, als dé hardloop-Instagrammer van Nederland, mee wilde doen aan de Hochkönigman. Of het kwam door de Aperol Spritz of omdat ik het heel tof vind om in het buitenland te lopen, dat weet ik niet meer. Maar ik zei direct ja. En natuurlijk wilde ik ‘gewoon’ de echte trail van 85 kilometer doen. Dat kwam mij op hoongelach te staan. Ook de 45 kilometer werd mij afgeraden. Of ik wel wist hoe zwaar het was. Nee, dat wist ik niet, maar ik liep toch al marathons? Maar lopen op de weg of op de baan is dus echt héél iets anders, dus schreef ik mij in voor de Speed Trail van 24 kilometer. Al na twee kilometer en 300 hoogtemeters wilde ik uitstappen, ik zat er echt doorheen. Ik had besloten dat trailrunning niets met hardlopen te maken heeft. Ik was kapot. Dus maakte ik een selfie, logisch toch. Haha! En toen werd ik aangesproken door een Nederlander. Ik besloot om bij hem in de buurt te blijven en ondanks dat ik normaal gesproken liever alleen loop, heeft hij me er echt doorheen gesleept. Ook zonder het juiste materiaal had ik de run niet uitgelopen. Compressiesokken, een goede rugzak, trailschoenen en hiking stokken zijn onontbeerlijk. Zonder stokken was ik sowieso tien keer onderuit gegaan en was ik waarschijnlijk nog langzamer gegaan dan nu, puur uit angst. De belangrijkste training voor het lopen van een trail is heuveltraining. Je moet je lichaam laten wennen aan dat stijgen en dalen. De twee keer waarop ik een paar hoogtemeters probeerde te maken waren echt niet voldoende voor de 1.470 hoogtemeters die me hier te wachten stonden. Het mooiste vind ik dat je trailrunnen echt samen doet. Zonder de mensen om me heen had ik het niet gered. Het was enorm afzien, het was soms eng, maar het was ook geweldig mooi. Ik heb nu 4:20 gelopen, volgend jaar ga ik gewoon onder de 4. Het is niet zo dat ik me nu focus op trailrunning. Mijn focus ligt vooral nog op de wegmarathons, maar elk jaar wil ik er tenminste wel eentje lopen.’ En dan ga ik later wel als trail-oma verder, haha!’
Volgend jaar ga ik gewoon onder de 4
Dennis Riebeek (39) ‘De Hochkönigman werd dit jaar voor de tweede keer georganiseerd met de nodige ambitie. Ze willen meer internationale aandacht en via-via ben ik gevraagd om mee te lopen. Ik heb de Marathon Trail gelopen. Een afstand van ongeveer 48 kilometer en 2.800 hoogtemeters. Dat is wel ‘mijn afstand’. Leerpunten waren er desondanks weer zat. Het venijn van deze trailrun zit hem in de staart. Halverwege de race, als het net leuk begint te worden, ging ik zo op in het moment dat ik vergat te eten. De laatste kilometers waren daardoor meer overleven. Trailrunning doe ik nu ongeveer 2,5 jaar als amateur, ik vind het gewoon veel leuker dan rennen over asfalt. En dan heb ik het niet enkel over de ondergrond, maar vooral over de omgeving waarin je loopt. Lopen in de bergen is wat mij betreft één groot hoogtepunt. Trailrunning is een beetje buitenspelen voor volwassenen. Avonturieren en apenkooien. Misschien dat het onbewust de onbezonnenheid prikkelt die je vroeger als kind inje had. Het grote verschil met gewoon hardlopen is dat trailrunnen veel avontuurlijker is, onvoorspelbaarder. Vanwege het onverhard lopen ben je meer afhankelijk van de lokale invloeden en weersomstandigheden. Elke dag op de paadjes is anders. Mijn voorbereiding is simpel: train as you race! In je trainingen simuleer je zoveel als mogelijkde omgeving waar je gaat lopen. Als dat een trail in de buurt van je woonplaats is, kun je daar veel trainen. Train je voor trails in de bergen dan vergt dat wat creativiteit. Ik ben een gearjunkie. Op zich kun je prima uit de voeten met normale hardloopkleding, een rugzak of racevest, stokken en natuurlijk trailschoenen, maar ik heb van alles meerdereexemplaren. Mijn volgende doel is het NK Skyrunning in oktober. Dat wordt gehouden tijdens de Limone Extreme Skyrace aan de rand van het Gardameer in Italië. Geen heel lange race, wel extreem technisch (27km. / 2450 m D+). Een mooi doel voor het einde van het seizoen. Daartussen zit nog van alles, van georganiseerde events tot zelfbedachte dingen. Lekker blijven apenkooien en genieten dus!’
Blijven apenkooien, blijven genieten
Martine Hofstede (52) ‘Het liefst loop ik de wat kleinere nog onbekende trails. Bij de Hochkönigman startte ik met ongeveer 150 man/ vrouw. Ik loop altijd de lange afstanden, dat was hier de endurance trail van 85 kilometer en zo’n 5.000 hoogtemeters. De start was om 00:00 waardoor je jezelf eigenlijk de hele dag een beetje koest moet houden. Al na vijf kilometer liep ik alleen, zonder opstoppingen of vertragingen. De dichte mist was best een uitdaging en ook de wat gebrekkige bewegwijzering zorgde voor extra kilometers omdat ik een paar keer verkeerd ben gelopen. In de nacht lopen in de stilte van de bergen is magisch. Bij de eerste voorzichtige zonnestralen hoor je de eerste vogels. En al snel verandert dat in een prachtig fluitconcert. De bergen ontwaken en ik geniet er maximaal van. Ik begon ooit met de Rotterdam Marathon. Daarna liep ik de Jungfrau marathon in Zwitserland. Je loopt er door de bergen, door de bossen en niet altijd verhard. Daar is de liefde voor trailrunnen ontstaan. Het outdoor leven, lopen in de natuur, daar word ik gelukkig van. Ik loop inmiddels al 12 jaar trails. Mijn trainingen zijn in de loop der jaren dan ook best veranderd. Het liefst loop ik zo min mogelijk op asfalt, wat best lastig is als je in Rotterdam woont. Maar ik ga gewoon zo vaak mogelijk de bergen in. Op woensdagavond stap ik dan in de auto naar Oostenrijk om op zondagavond weer terug te komen. Zo heb ik onlangs 20.000 hoogtemeters gepakt in twee weken. En verder fiets ik regelmatig en doe ik aan krachttraining. Ik loop vooral omdat ik het leuk vind. Een PR zegt me niet zo veel omdat in het trailrunnen elke 100 kilometer anders is dan de vorige. Bij de Hochkönigman had mijn vriend als grapje gezegd dat ik om 16:00 uur bij de finish moest zijn zodat we “in de avond nog een goede pint en snaps kunnen drinken”. Ik kwam als derde vrouw binnen om 16:08 uur. Afspraak is afspraak en na 16 uur en 8 minuten lopen had ik die pint ook wel verdiend, haha!’
Hier word ik gelukkig van
