De APM op Vlieland
De snelle psychiater Bram Bakker doet voor Run2Day Magazine mee met de meest bijzondere wedstrijden van het land. Dit keer liep hij de APM op Vlieland, een 10 km wedstrijd die je iedere dag kunt lopen. In je eentje.
We hebben vaak onze vaste trainingsrondjes, die we regelmatig klokken. Aan de hand van die metingen stellen we vast of we nadeel van die rondjes is vaak de afstand. Je komt uit op 7,4 of 11,3 km en niet op 5,0 of 10,0 km precies. Aan de hand van een gemiddelde snelheid kun je er nog wel iets uit afleiden, maar dat zegt weinig. Als je een inschatting wilt maken van het niveau van een collega loper, dan vraag je naar per- soonlijke records op klassieke afstanden: 10 km, 10 Engelse mijlen, halve of hele marathon. Die tijden zijn neergezet tijdens een wedstrijd met duizenden andere lopers. Een wedstrijd heeft een bepaalde ambiance, het doet iets met je hardloopbeleving. En dat resulteert vaak in een betere prestatie dan je op grond van je trainingsarbeid verwacht. Als je een halve marathon in twee uur loopt en iemand anders is een half uur sneller, doet dat er eigenlijk niet toe. Iedere hardloper heeft zijn eigen niveau en maar één doel: een persoonlijk record verbeteren.
IEDERE HARDLOPER HEEFT MAAR ÉÉN DOEL: EEN PERSOONLIJK RECORD VERBETEREN.
Een man van het eiland
Strijden tegen jezelf, over een mooie ronde afstand, exact gemeten en niet in een wedstrijd, dat hoor je niet vaak. Ik ken wel mensen die soms op hun atletiekclub 5 km op de baan rennen, maar daarbuiten, op de weg?Op Vlieland kan het. Ik kom er al jaren en mag een van de eilanders tot mijn vrienden rekenen. Hij vertelde mij over de Arie Pronk Memorial (APM). Arie Pronk is trouwens nietdood. Het is geen strandjutter uit de vorige eeuw en ook geen voormalige burgemeester. Het is gewoon een man van het eiland. De APM heet zo, omdat Arie Pronk het bedacht heeft.
Wat is de APM dan precies? Het is eens per jaar een wedstrijdje voor de lokale hardloopgroep, in het eerste weekeinde van juli. Er doen dertig tot veertig mensen mee, er is geen speciale website, en via zoekmachines kom je niet veel tegen over deze loop.
Met de wind in de rug
De APM telt exact tien kilometers. Het schijnt zelfs dat het parcours gecertificeerd is door de Atletiekunie. Het bijzondere aan de APM is dat je hem iedere dag kunt lopen, van vroeg tot laat. De afstand is keurig gemarkeerd op het wegdek. Je begint bij 10,0 en de finish is bij 0,0. Vlieland kent eigenlijk maar één serieuze asfaltweg, van oost naar west, of omgekeerd, het is maar hoe je het bekijkt. Vanaf het dorp, Oost-Vlieland, naar de militaire basis, die nog amper wordt gebruikt. De afstand van die legerplek naar het dorp is 10 km. Het is sterk aan te bevelen om van west naar oost te lopen, dus van de militairen bij de Vliehors, naar het dorp, waar de eindstreep vlakbij de ver- trekplaats van de veerdienst is. Je hebt dan een grote kans op meewind, en je loopt op een mooi doel af, het dorp dat steeds dichterbij komt.
De startstreep is een vrij willekeurig punt op een recht stuk weg. Naast een prachtige polder met heel veel vogels. Iedere tweehonderd meter zijn gemarkeerd op het asfalt, dus je kunt net zoveel tussentijden meten als je wilt.
Het maximale eruit halen
Op een hele vroege ochtend besloot ik deze strijd met mezelf aan te gaan. Wel met een handicap: ik dribbelde vanuit het dorp eerst de hele afstand naar de start, zo’n tien inloopkilometers. Je kunt ook met de bus of fiets naar het Posthuys, een prettige horecagelegenheid op zo’n twee kilometer van de start.
AL HEEL SNEL WERD DUIDELIJK DAT HET TOTAAL ONHAALBAAR WAS
Toen ik op een koude en vroege ochtend mezelf met het indrukken van mijn stopwatch een startschot gaf, was mijn doel binnen veertig minuten terug te zijn in het dorp. Al heel snel werd duidelijk dat dat totaal onhaalbaar was. Vanaf de eerste kilometer klokte ik meer dan vier minuten, en dan red je het dus nooit. Het bracht me wel onmiddellijk terug naar wat voor mij de essentie van het lopen is: onderzoeken waartoe je lichaam in staat is. De uitdaging aangaan om er het maximale uit te halen, strijdend tegen de vermoeidheid.
En de verleiding weerstaan om jezelf al in de eerste kilometers zo af te matten dat je dat met veel extra tijdverlies de laatste kilometers moet voltooien. Hardlopen is ook doseren, net als het echte leven.
Interessant is ook om te observeren wat er met je waar- neming gebeurt op het moment dat je jezelf echt gaat testen. Zie je nog hoe mooi het is? Of neem je enkel nog waar of de wind je in de rug blaast? Ik dwing mezelf vaak om toch te blijven kijken naar het natuurschoon. Om even te fixeren op de vuurtoren, die geleidelijk dichterbij komt. Om te genieten van de eerste aanblik van het nog slaperige dorp, dat een paar kilometer voor het einde in zicht komt.
En afleiding zoek ik ook: met hoofdrekensommetjes over de te verwachten eindtijd als ik zo doorloop. En door te tellen hoeveel mensen en auto’s ik tegenkom: twee andere hardlopers, twee auto’s (van de boswachter en een eiland- bewoner) en zes wandelaars op de dijk langs het Wad, ter hoogte van het dorp. De fietsers, die je later op de dag in grote getale tegenkomt, slapen allemaal nog.
Wat me opvalt is dat het heel anders is om een wedstrijd tegen jezelf te lopen. Je mist de wedstrijdspanning van een groot evenement en de inspiratiebron die andere deelnemers altijd vormen. Maar je bent ook heel veel bewuster met je eigen prestatie bezig, en dat is ook een interessante en leerzame ervaring.
Ik ben na iets minder dan 43 minuten bij het eindpunt, da’s geen beste tijd voor mijn doen. Toch te hard begonnen, en die tien kilometer aanloop heeft vast ook niet geholpen, analyseer ik. Maar ik heb heerlijk gelopen, het vakantiegevoel is sterker geworden en ik heb zin in een heerlijk ontbijt. En ik verheug me op mijn volgende APM, als ik over een paar maanden weer op het eiland ben.
