In Marrakech moet je zijn voor een marathon. Langs palmbomen, kamelen en luxe oude huizen onder de warme zon. Onze racende reporter Bram Bakker reisde af naar de Koningsstad voor een bijzondere ervaring.
Al een paar keer had Wilma van Onna, een nog zeer hard lopende dame en al jarenlang werkzaam bij de Run2Day winkel in Rotterdam, me gezegd om eens te overwegen mee te doen aan de marathon van Marrakech. “Iets heel anders dan New York of Londen en gegarandeerd een bijzondere ervaring”, verzekerde ze me. Op vrijdagmiddag vertrekken vanaf Schiphol en maandagavond weer terug. Vlucht, drie hotelovernachtingen en een startbewijs voor een slordige vijfhonderd euro. Alles eenvoudig te boeken bij Loopreizen. En ineens dacht ik: waarom ook niet? Ik nam een optie op twintig vliegtuigstoelen en hotelbedden en begon te bellen en mailen naar hardloopvrienden en -vriendinnen met het interessante aanbod om in het laatste weekeinde van januari Nederland in te ruilen voor een mooie stad in Marokko, waar het in deze tijd van het jaar meestal een graad of twintig boven nul is. Het animo bleek groot en in no time werd voor in totaal 24 mensen de trip geboekt. De meerderheid zou een halve marathon lopen en een stuk of acht mannen de hele.
HET BESEF DAT WE OP EEN ANDER CONTINENT WAREN DAN WE GEWEND ZIJN ALS HARDLOPERS DAALDE NU PAS ECHT IN
Voorpret
Op Schiphol hoorden we dat dat weekeinde de winter toch zou komen in Nederland, terwijl in Marrakech zonnig en onbewolkt weer en 22 graden werd voorspeld, na enkele dagen regen. Veel groter kon de voorpret niet worden. Na een vlucht van ongeveer drie uur stapten we aan het einde van onze werkweek uit op een zonnige luchthaven, die amper tien minuten van het hotel bleek te liggen. Een ruim hotel, met alle comfort, inclusief een zwembad! Na het inchecken vertrokken we direct naar het beroemde plein vol eettentjes, prullaria en mannen met apen aan kettingen en slangen in koffers om ons geld te ontlokken. Niemand had het meer over thuis of het werk, terwijl dat nog maar vlak achter ons lag.
Ander continent
Op zaterdagochtend slenterden we met zijn allen naar de sportexpo om onze startnummers op te halen. Veel lopers wilden nog kleinigheden als een sportgel, pet of souvenir kopen. Zij kwamen bedrogen uit, want de sportexpo bleek een marktje in de open lucht waar vooral spullen werden verkocht die niets met hardlopen te maken hadden. In een tentje met sportkleding lagen vooral wielershirts met Franse teksten. Niks geen sportdrank of speciale voeding. Het besef dat we op een ander continent waren dan we gewend zijn als hardlopers daalde nu pas echt in. Na de Marrokaanse koffie ging ieder zijn eigen gang. De één ging voor een massage naar een van de talloze hammams van Marrakech, de ander een boodschap doen of hangen bij het zwembad. Het weer was voortreffelijk, hoewel het pas in de loop van de ochtend lekker opwarmde en het aan het einde van de middag ook snel weer afkoelde. Een uitdaging voor de wedstrijddag, omdat de marathonlopers al om acht uur moesten vertrekken.
Geen alledaags tafereel
Op zondag ontbeten we vroeg in het hotel en wandelden we rond half acht naar de start, amper vierhonderd meter van het hotel. Een gezellige drukte, maar ook weer niet overdreven veel mensen. Naar schatting deden er een kleine dui- zend deelnemers mee aan de hele marathon en de halve, die om 9.15 uur van start ging, trok wel vijfduizend deelnemers. De startprocedure verliep wat chaotisch, maar ook wel weer charmant, met veel opgewonden mensen in uniformen. Opnieuw was het prachtig weer, hoewel nog fris met zo’n zeven graden. Wilma beloofde ons een mooi vlak parcours en onder deze omstandigheden zouden we behoorlijke tijden kunnen gaan lopen. Met drie loopvrienden uit ons gezelschap gingen we weg op een eindtijd van 3.30 uur, precies 5 minuten per kilometer. En dat bleek een heel realistische doelstelling, want het parcours was allesbehalve heuvelachtig en er was nauwelijks wind. Eerst liepen we vooral door buitenwijken waar veel toeschouwers met een licht geamuseerde blik naar ons keken. Het was duidelijk geen alledaags tafereel voor ze, rennende voorbijgangers in flitsende hardloopoutfits. Omgekeerd keken wij hardlopers naar hetgeen zich langs onze route afspeelde. Vrouwen in boerka’s, spelende kinderen en mannen sleutelend aan auto’s die in Nederland de weg niet meer op zouden mogen. Op grote kruisingen werd alle verkeer tegengehouden om de lopers vrij baan te geven en op de gezichten van de wachtende bromfietsers en autobestuurders was niet veel begrip voor dit vreemde gebeuren af te lezen. Maar als ik vriendelijk zwaaide begonnen er altijd een paar te lachen en op hun claxons te duwen.
Palmbomen en kamelen
Ook een bron van amusement vormden de verzorgingsposten en hun kilometeraanduiding, die eigenlijk nooit klopte of in ieder geval niet overeenkwam met de GPS-horloges van de hardlopers in mijn omgeving. Op sommige punten was het verschil wel twee kilometer. Een ambitieus schema baseren op de borden langs de route zou je in ieder geval niemand moeten aanraden, omdat constante verwarring dan je lot is. Qua eten en drinken was er trouwens helemaal niets mis: de keurige waterflesjes bevielen zelfs beter dan de bekertjes die je meestal krijgt bij zo’n evenement. Zoals Wilma van Onna, die ver voor ons liep op weg naar een eindtijd net boven de drie uur, al had aangegeven, werd de route steeds mooier. Palmbomen, kamelen, mooie oude huizen en luxe golfbanen, van alles kwam voorbij. En tegelijkertijd belandde ik in een gesprek zoals je dat vaker kunt hebben tijdens een marathon: je begint wat vragen te stellen aan de man die naast je loopt en voor je het weet hoor je een fascinerend verhaal. In dit geval van een landgenoot uit Groningen die vertelde dat hij zeven jaar eerder, op zijn zesenveertigste, een fors hartinfarct had gehad. Op een moment dat hij veel te hard werkte, veel stress had en nauwelijks aan sport deed. Hij liep in Marrakech om zijn pr te verbeteren, dat stond sinds een jaar op 3.26. En dat terwijl hij na zijn hartinfarct volgens de cardioloog nog maar iets meer dan 50 procent van zijn hartfunctie over had. Als de stelling dat een mens nooit te oud is om te gaan trainen voor een marathon nog bewijs nodig zou hebben, dan zou deze Jan het perfecte voorbeeld zijn. Al pratend vlogen de kilometers voorbij. We genoten van de omgeving en verbaasden ons over het gemak waarmee we het geplande tempo volhielden. Pas toen het daadwerkelijk warm begon te worden, na een slordige drie uur en 35 kilometer lopen, ging het tempo wat omlaag en werd het een beetje afzien. Geen schaduw en de zon vol op het hoofd, over een eindeloos lange rechte weg terug naar de stad. Maar als je in die entourage al zo ver bent gekomen kan de moraal niet meer stuk. We zetten nog even de tanden op elkaar en ieder haalde zijn streeftijd. Ook in de top was hard gelopen: de winnaar bij de mannen liep 2.08, de snelste vrouw 2.31.
Een half uurtje na de finish lagen we al weer heerlijk aan het zwembad, een onvergetelijke ervaring rijker. En we hadden nog anderhalve dag in die prachtige Marokkaanse stad voor de boeg ook!
ALS JE IN DIE ENTOURAGE AL ZO VER BENT GEKOMEN KAN DE MORAAL NIET MEER STUK
