Het blessurespook

Een belangrijk deel van alle blessures is te voorkomen: goed materiaal, gedoseerde opbouw en aandacht voor de looptechniek kunnen het verschil maken. En hoe beter je lichaam gewend is aan regelmatige belasting, hoe kleiner de kans dat je als duurloper ineens zwaar geblesseerd raakt. Toch is het me nu overkomen, na dertig jaar marathons (of nog verder) lopen heb ik ruim een half jaar geleden een acute blessure opgelopen, die me veroordeelt om me uit te leven op een racefiets in plaats van op mijn geliefde hardloopschoenen. Natuurlijk had ik wel eens kleine pijntjes, of moest ik een weekje noodgedwongen nietsdoen, maar dit duurt al maanden. En het is vooral mentaal ook een zware belasting: je wilt wel, maar je kunt niet. Het is iets met mijn achillespees, die heftig pijn ging doen tijdens het lopen van een halve marathon, september vorig jaar. Het begon met een licht pijntje vlak na de start en na tien kilometer was het zo serieus dat ik moest uitstappen. Voor het eerst in mijn leven een wedstrijd verlaten vanwege een blessure, een week of zes voor de marathon van New York, die al een jaar op mijn programma stond. Volgens de fysiotherapeut waar ik belandde is het een acute ontsteking van vooral het vlies rond de achillespees. Dat zag hij ook op de ECHO die hij maakte. Toen ik voor dokter leerde was dat nog iets heel bijzonders, een ECHO, inmiddels staan die apparaten dus in veel fysiotherapiepraktijken. De pees was dik en zeer pijnlijk, gewoon wandelen was onmogelijk, de eerste weken nadat het begon. Absolute rust kreeg ik geadviseerd en wekelijkse behandeling met shockwave therapie, iets waar iedere moderne fysiotherapeut mee werkt, als je de verhalen mag geloven.

Zes weken later startte ik heel voorzichtig in New York, omdat ik er toch was. Met mijn basisconditie zou uitlopen geen probleem mogen zijn. Maar ook hier ben ik na ongeveer tien kilometer uitgestapt, omdat het te veel pijn begon te doen. Bij thuiskomst weer terug naar de fysio, en op zijn advies hetzelfde regime: niets doen wat op hardlopen lijkt en behandelen met shockwave. Twee maanden later, begin januari van dit jaar moet ik constateren dat er nauwelijks vooruitgang waarneembaar is, alleen wandelen gaat inmiddels vrij moeiteloos. Maar de pees blijft dik en gevoelig, en mijn humeur vanwege onderbelasting van mijn lichaam ondermaats. Nog nooit heb ik zo lang niet hardgelopen. Mijn gewicht is hoger dan ooit, een buikje ligt op de loer. Dit gaat zo niet langer, dus ik besluit toch maar een paar korte duurloopjes van vier à vijf kilometer te proberen. Heerlijk weer even een beetje hardlopen. Maar tijdens de derde of vierde keer krijg ik toch weer pijnklachten. Om niet helemaal terug naar af te gaan besluit ik er maar weer mee te stoppen.

Begin januari meld ik me aan bij een sportschool en moet ik binnen gaan sporten. Buiten is het koud, nat en donker buiten werktijden, daar valt niets te beleven als je niet kunt rennen. Het dieptepunt is het moment dat ik me aanmeld voor een spinning-les, iets wat ik altijd verafschuwd heb. Niet alleen het lopen mis ik, ook de competitie met mezelf, de prestatiedoelen waar ik mezelf zo graag mee opzadel. Dus verzin ik maar iets met de racefiets voor in de zomer, waar ik in de sportschool vast naartoe kan gaan werken: Alpe d’HuZes en Tour du ALS, zes keer de Alpe d’Huez op om kankeronderzoek te sponsoren en drie keer de Mont Ventoux voor ALS-bestrijding. In korte tijd heb ik twee bevriende leeftijdgenoten verloren aan een melanoom en ALS, dus dit zijn mooie sportieve uitdagingen om hen te gedenken en geld voor mooie goede doelen bijeen te sprokkelen. De aanmelding voor de Alpe d’HuZes vereist ook een sportkeuring, en zodoende bezoek ik een sportarts, die ik ook maar even naar mijn achillespees vraag te kijken. Dit levert een andere diagnose op dan de fysiotherapeut hanteerde. De sportarts houdt het op een chronische tendinopathie. Belangrijker is dat hij een andere aanpak adviseert: juist niet rusten, maar gedoseerd belasten en trainen. Ik besluit dit op te volgen, omdat shockwave en nietsdoen tot nu toe weinig hebben opgeleverd. Twee keer per dag moet ik rekoefeningen doen: twee setjes van tien herhalingen, ieder drie keer. Het gaat maanden duren voor het werkt volgens de sportarts, maar het zal uiteindelijk goed komen. En ik mag er gewoon bij fietsen.

Tweeduizend kilometer

Inmiddels heb ik bijna tweeduizend kilometers op de racefiets achter me. Het wordt steeds leuker, maar het neemt wel ongelooflijk veel tijd in beslag. Om een beetje niveau te halen ben je zo tien uur per week bezig en dat is wel drie keer zo veel als nodig is om serieus mee te doen met hardlopen. Het is echt tweede keus voor me. Gedoe met materiaal en medeweggebruikers staan me tegen en ik kan ook niet wennen aan de rare apenpakjes waarin deze sport wordt beoefend.

Ik weiger naar de marathon van Rotterdam te kijken op de televisie, te pijnlijk. Wielerklassiekers keek ik altijd al graag, maar die worden niet leuker doordat ik tegenwoordig zelf door de polders ploeter. Op televisie prefereer ik wielrennen als sport, maar in het echt? Hardlopen is een passie en dat het uitleven daarvan wordt geblokkeerd doet pijn in mijn hoofd. Tot ik mijn sportieve doelen in Frankrijk heb gehad zal ik me niet aan het lopen wagen, maar direct daarna ga ik toch weer proberen om het op te bouwen. Eind dit jaar is er weer een NYC marathon en ik heb mijn oudste zoon beloofd dat we daar samen naartoe gaan. Alleen al het idee geeft me een spannend gevoel, hoewel het ook een beetje eng is: want wat als het niet overgaat? De mentale belasting van een hardloopblessure moet ook niet worden onderschat, zoveel is wel duidelijk. Ik durf nog even niet vooruit te denken…