De oudste marathon ter wereld

In 1897, het jaar na de eerste moderne Olympische Spelen, werd de marathon van Boston voor het eerst gelopen. En dat is sindsdien ieder jaar gebeurd, zodat in 2015 de 119e editie van deze klassieker plaatsvond. Boston maakt onderdeel uit van de zogenaamde Big Six, met de marathons van New York City, Chicago, Berlijn, London en Tokio. Het zijn de grote wedstrijden in de wegatletiek, ook wel Majors genoemd. Wat deze marathon anders maakt dan de andere vijf zijn de kwalificatie-eisen: je moet echt behoorlijk kunnen lopen om je te kwalificeren, anders kun je niet mee doen. Dat draagt bij aan een heel ander deelnemersveld dan in de andere steden. Als je je hebt gekwalificeerd voor Boston, tel je echt mee als marathonloper, kreeg ik van meerdere Amerikanen te horen. Na New York, Berlijn, London en Chicago werd Boston mijn vijfde Major. Net als in New York liggen start en finish ver uit elkaar. In 2011 werd er een wereldtijd gelopen in Boston, maar erkenning als wereldrecord zat er niet in, ook omdat het parkoers netto een beetje daalt. In 2013 was Boston dagenlang wereldnieuws na een uiterst laffe bomaanslag tijdens de wedstrijd, vlak voor de finishlijn. Er vielen drie doden en er waren talloze gewonden, en sindsdien is dit waarschijnlijk de best beveiligde marathon in de wereld.

Lopen door New England
We waren met een groep van ongeveer dertig Nederlandse lopers, onder leiding van Sam Blom, de eigenaar van de Run2Day-winkel in Haarlem. Wel prettig, omdat Sam heel veel ervaring heeft en uitgebreide tips kon geven voorafgaand aan de wedstrijd. Boston was nog aan het bijkomen van een zeer strenge winter, met heel veel sneeuw. Hoewel het al eind april was waren op veel plekken nog sneeuwbulten zichtbaar, en aan de bomen was nog geen enkel blad te ontwaren. Het weekeinde voor de marathon was het prachtig weer, niet warm, maar strak blauw. Boston wordt gelopen op Patriots Day, de derde maandag in april. En in de nacht van zondag op maandag sloeg het weer helaas om: koud, winderig en nat, meer herfst dan voorjaar. Met klassieke gele Amerikaanse schoolbussen werden we vanaf het centrum van Boston naar de start gebracht, om daar nog een uur te moeten bivakkeren voor vertrek. Het wachten is een stuk korter dan in New York, en in de tenten waar we konden wachten werd ontbijt geserveerd en warme koffie. De 30.000 deelnemers starten in vier waves, om de vijfentwintig minuten vertrekken 7.500 lopers. En door de kwalificatie-eisen ben je omringd door lopers van je eigen niveau, zodat je snel kunt vertrekken. Bij Boston dacht ik altijd aan een stadmarathon, zoals bij de andere grote wedstrijden, maar niets is minder waar. Je loopt door de bossen en mooie dorpjes met prachtige houten huizen naar de stad, en pas de laatste acht kilometer loop je echt door de stad. De eerste dertig kilometer is het New England dat je ziet.

Wat een hels lawaai kwam er uit de kelen van die meiden

Serieus
Ondanks het natte weer stonden er ontzettend veel mensen langs de kant, en ze maakten ook nog eens enorm veel lawaai, zeer inspirerend. Ooit liep ik Berlijn in de stromende regen en prompt waren er nauwelijks nog toeschouwers. Dat was hier heel anders. Niemand leek zich iets van de regen aan te trekken. Vooral de jonge dames van een college bij het halve marathon-punt gilden oorverdovend hard. Het was ons aangekondigd, maar de werkelijkheid was indrukwekkender dan vooraf gedacht: wat een hels lawaai kwam er uit de kelen van die meiden!

De sfeer tijdens het lopen was prima, maar wel wat serieuzer dan elders. Dat zou nog met de aanslag te maken kunnen hebben, maar wellicht ook met het niveau van de deelnemers: geen rare uitdossingen en allemaal zeer prestatiegericht viel me op. Dat gold ook voor mijzelf, want ik had me voorbereid met een ‘alternatief’ schema zonder lange duurlopen, maar wel met hoge intensiteit. Zonder op de tijd te letten, maar wel gefocust op mijn hartslag ging het heel lang lekker vlak en behoorlijk hard. Helaas eiste de natte kou toch ook bij mij haar tol: mijn bovenbenen dreigden ergens rond dertig kilometer in de kramp te schieten, een euvel dat ik nooit eerder tegen- kwam. En vlak na de dertig kilometer heb je ook de gevreesde ‘Heartbreak Hill’ die het tempo drukt. Wel viel me op dat iedereen bleef rennen, wandelende deelnemers heb ik op een enkele geblesseerde na niet gezien. Uiteindelijk was mijn eindtijd een minuut of vijf langzamer dan wat ik had gehoopt. Maar bij terugkomst in het hotel bleek dat voor bijna iedereen van onze groep gold. En waarschijnlijk voor alle deelnemers, want ook de tijden van de toplopers bleven bijvoorbeeld achter bij eerdere edities.

Stervenskoud
Los van de veiligheidsmaatregelen was het de best georganiseerde marathon die ik ooit heb gelopen. Het leek alsof er meer politieagenten en vrijwilligers waren dan deelnemers. Allemaal vriendelijk en zorgzaam. Alle lopers werden werkelijk in de watten gelegd. Net na de finish kreeg ik een poncho tegen de kou aangeboden, en een vrijwilliger hielp me ook nog eens met het aantrekken. Of ik ook de capuchon op wilde, vroeg hij zelfs. Dat wilde ik wel, want het was ondertussen echt stervenskoud. Ook kreeg ik een plastic zak met allerlei eten en drinken, allemaal inbegrepen bij het startgeld. De wandeling van de finish naar het hotel was vervolgens bijna zwaarder dan de marathon zelf. Maar wat een aanrader is deze marathon! Altijd dacht ik dat New York niet te overtreffen was, maar daar kom ik op terug. Boston is kleiner dan Amsterdam, met maar 620.000 inwoners. En alles ademt sport: honkbal, basketbal en hardlopen. Er waren ook opvallend weinig dikke mensen op straat, bewegen is hier onderdeel van het dagelijkse leven van de meeste mensen. Helaas is de euro flink minder waard geworden, en daardoor is het een dure trip, maar als je ooit in het buitenland prestatiegericht een marathon wilt lopen, dan moet je volgens mij hier zijn. En Sam Blom heeft ieder jaar ook nog een aantal startbewijzen voor lopers die zich niet hebben gekwalificeerd. Meld je snel aan, want veel lopers gaan volgend jaar waarschijnlijk ook weer mee.

De wandeling van de finish naar het hotel was zwaarder dan de marathon zelf