De één zet de wekker om voor het ochtendgloren hard te lopen, terwijl de ander zich nog een keer omdraait. Early bird Marnix, midday mamma Nicole en run by the night Vanessa vertellen over hun moment waarop ritme, fysiek, omgeving en het uur van de dag samenvallen in de perfecte run.
Marnix Cornelisse (33): “Als ik ‘s morgens na het douchen ontbijt, is dat niet het eerste wat ik die dag gedaan heb. Grote kans dat ik er al een kilometer of twintig op heb zitten, want ik ben meestal op tijd wakker om ́s morgens te trainen. Mijn wekker gaat om zeven uur en kort daarna sta ik buiten met mijn schoenen aan om een stuk te lopen. Ik heb het mezelf aangeleerd om ́s morgens te sporten. Van nature ben ik niet zo ́n vroege vogel.
IK EN DE VOGELTJES DIE OOK WAKKER WORDEN
Mijn lijf gaat het lekkerst als ik ‘s middags train, maar dat kan niet altijd en als ik ‘s avonds ga lig ik de hele nacht te stuiteren. Lopen geeft me zoveel energie en door ‘s morgens te sporten kan ik die energie de rest van de dag gebruiken. Inmiddels vind ik het heerlijk om mijn trainingen zo vroeg op de dag te doen. Het is prachtig mooi zo bij het krieken van de dag. Ik ga naar buiten en zie de zon opkomen terwijl ik me voortbeweeg. Dan kijk ik om me heen en zie het dauw losjes over de aarde hangen. Schitterend! In de zomer tenminste, ‘s winters niet, dan loop ik in het donker en zie ik niets. Maar de rest van het jaar is het heerlijk: ik en de vogeltjes die ook wakker worden.bIk ben nog vrij van geest en kan al mijn aandacht aan het lopen geven. Ik moet er niet aan denken om ‘s avonds met alle prikkels van de dag in mijn hoofd te trainen. De ochtend is van mij, ik geniet er zo van, die enorme vrijheid: me, myself, the sky, the birds.”
Nicole Kerstholt (36): “Op Facebook zie ik wel eens foto’s van mensen die ‘s 17 morgens lopen. Die zien er zo mooi uit. Dan denk ik: heerlijk. Het is nog lekker rustig, iedereen slaapt nog en dan die
rode lucht. Echt prachtig! Kijkend naar die foto ́s kan ik die trainingen in de ochtend echt romantiseren. Dan besluit ik het zelf weer eens te proberen en kom er direct achter waarom ik het ook al weer niet deed. Ik ervaar het helemaal niet zoals op die foto’s, het enige wat ik denk is “Gadverdamme!” Ik heb het echt nodig om op gang te komen en daarom loop ik ‘s middags.
MIJN MIDDAGLOOPJE PAST PERFECT IN MIJN DAG
Als ik tussendoor een halfuurtje heb, trek ik direct mijn hardloopkleren aan. Bijvoorbeeld tussen mijn werk en het eten in, als de kinderen bij vriendjes spelen. Ik vind het lekker om te lopen in de hectiek van de dag. Vooral op een zonnige dag langs de dijk als het een drukte van jewelste is. Dan zie ik fietsers, wandelaars, mensen die even lekker zitten, verliefde stelletjes en ik zigzag er tussendoor. Mijn rondje loop ik zo dat ik de kinderen op de terugweg kan ophalen. Ik kom helemaal bezweet aan en samen gaan we naar huis. De kinderen op de fiets en ik lopend. Mijn middagloopje past perfect in mijn dag, het hoort er echt bij. In mijn drukke leven is het een moment van bezinning. Thuisgekomen begint de drukte weer. Terwijl de kinderen even tv kijken sta ik te koken in mijn hardloopkloffie. Dat zit zo lekker. ‘s Avonds als iedereen in bed ligt en ik het huis voor me alleen heb, denk ik: oh ja! Laat ik even gaan douchen.”
Vanessa ter Haar (33): “Ik loop ‘s avonds, ook op mijn vrije dagen, want hoe leuk ik dat lopen ook vind, ik kom er echt niet eerder mijn bed voor uit. Ik vind het zalig om ‘s avonds te lopen. Ik heb in het donker, als er zo weinig mensen op straat zijn een ‘alleen op de wereld gevoel’. Vooral als ik langs de Amstel loop, dan zie ik de maan op het water schijnen en dat geeft een mysterieus sfeertje. Als er ́s winters mist over het water hangt is het helemaal een fantastische ervaring. Terwijl ik daar in het donker loop ben ik me er enorm van bewust dat ik helemaal alleen ben in het drukste stukje van Nederland. Ik woon in Amstelveen en werk in een ziekenhuis in Amsterdam-West, zo ́n 10 kilometer van mijn huis vandaan.
ALLEEN IN HET DRUKSTE STUKJE VAN NEDERLAND
Na mijn late dienst loop ik rond half 12 ́s avonds naar huis. Hardloopforensen noem ik dat. Sommige stukken zijn door de stad die dan al uitgestorven lijkt. Er zijn nauwelijks auto’s en de tram rijdt zijn laatste ronde. In het voorbij lopen kijk ik bij mensen naar binnen en kan ik zien hoe zij leven. Op de Beneluxbaan kom ik niemand tegen, terwijl dat overdag een drukke lelijke weg is. Er zijn ook gedeeltes waar ik juist weer wel mensen tegenkom. Zoals in het weekend of op donderdagavond als ik langs een kroegje loop. Soms krijg ik ook wel opmerkingen. “Hé, waarom zit jij niet in de kroeg?” Of: “Dit is geen tijd om te sporten.” Ook op mijn vrije dagen loop ik ‘s avonds en dan duik ik daarna lekker mijn bed in.”